Zima jak z bajki. Odwróciłem się za siebie. Zaparkowane pod lasem auto zniknęło za zakrętem. Przed nami ze dwie godziny marszu. Plecaki wciskają w kopny śnieg. Co jakiś czas stajemy, by złapać oddech. Potem na chwilę zapada niesamowita cisza. Słychać dosłownie NIC. Powoli staje się jasne, że dwie godziny marszu zamienią się w cztery. Tak jest w górach zimową porą. Zupełnie nam to obojętne. Czołówki w gotowości, ubrania adekwatne do pogody. Z każdym krokiem łapiemy wysokość. Nawet nie wiem, kiedy zrobiło się ciemno. Z oddali widzimy jakieś migoczące światła. Myślałem, że tylko my jesteśmy w górach